We gaan voor de Noordzee route. Van Bremerhaven met het pont naar Nordenham en dan verder langs de kust slingeren. Jammer dat het pontje van Eckwarderhörne naar Willemshaven niet meer vaart. We zijn net een dag te laat en er zit niets anders op dan om de Jadebusen heen te fietsen.
Na kilometers uitzicht op dijk, schapen en schapenpoep vinden we het welletjes. We hebben even behoefte aan een ander uitzicht en maken een doorsteek naar Emden.
Vanuit de haven in Emden steken we over naar Borkum. Het eerste eiland in het rijtje van Duitse waddeneilanden. Wind is er genoeg dus tijdens het wachten op de boot laten we de tent nog droog wapperen. Tijdens de overtocht begint het te regenen en op Borkum gaat dat gewoon door.
In regen en wind zoeken we de camping op die erg groot en erg wit is. Straatjes met caravans en campers met hier en daar een verdwaald kleurrijk tentje op een vergeten plekje. Er wordt niet echt rekening gehouden met kampeerders alhoewel dat op de website wel wordt beloofd. De zwarte zandbak die we krijgen aangewezen keurt het Fietsvirus af, het grasveldje vooraan is niet de bedoeling en het tentenveldje is niet beschikbaar ook al is er nog genoeg plaats. We krijgen een plekje op een smalle groenstrook waar toch geen caravan of camper kan staan.
Als het even droog is wordt snel de tent opgebouwd en dan lopen we naar het dorp Borkum om wat te eten. Wij zijn niet de enige met dat idee, alles zit afgeladen vol. Gereserveerd? Nee, dan helaas geen plaats. In de regen sjokken we het het dorp door. Een laatste poging bij een piepklein zaakje, ook hier alleen met een reservering maar er vertrekken juist twee gasten die daarmee het laatste vrije tafeltje voor ons vrij maken. Na dagen langs de kust fietsen vinden een maaltijd met vis wel op zijn plaats. We krijgen een visschotel voorgeschoteld waar de halve Noordzee op terug te vinden is. We smullen van de lekkernijen en zijn nog net voor het donker terug bij de tent.
Borkum ziet er meteen anders uit als de zon weer schijnt. In slow motion fietsen we over het eiland, vooral niet te snel maar dat is niet moeilijk met tegenwind, anders zijn we voordat we het weten Borkum drie keer rond.
Na twee nachten Borkum vinden we het weer tijd om verder te gaan. De boot ligt al klaar en we kunnen er zo op lopen maar worden dan tegen gehouden en wel drie keer nadrukkelijk gecontroleerd of we naar het Duitse Emden of het Nederlandse Eemshaven willen gaan. De boot, klaar voor vertrek, gaat naar Emden. Vervolgens vertelt de controleur drie keer een warrig verhaal waar we geen touw aan vast kunnen knopen. Geen kaartje voor Emden, hotel, taxi, bootticket??? Beetje overdreven vinden wij totdat er een Nederlandse stel op de fiets naast ons komt staan. Zij zijn gisteren na een dagje Borkum dus op de verkeerde boot gestapt en hebben er een onverwachte overnachting in Emden opzitten. Die hebben vanochtend al een boottocht van anderhalf uur vanuit Emden naar Borkum opzitten en wachten nu weer op de boot van Borkum naar Eemshaven. Ondertussen worden ze door het personeel bestookt met vragen wie de controleur was die hen niet heeft gecontroleerd!
Weer terug in Nederland met zon en wind. In Groningen proberen we Stef op te zoeken die we in 2021 in Zweden hebben ontmoet en later opnieuw in Griekenland. Jammer genoeg lopen we elkaar mis doordat we elkaars berichten te laat lezen. Stef is druk met zijn feestje en wij zijn druk om het Hullabaloo festival te ontlopen dat pal naast de Groningse stadscamping plaats vindt. We gaan door van het weidse Groningen naar het altijd winderige Friesland.
Nu we er toch zijn bezoeken we Roos, Hans en Luna. Net terug van een zeilreis om de wereld, Hans is niet thuis maar is weer een dag op het water, er bestaat ook nog zoiets als zeilvirus. We plakken er meteen een bezoek aan Nans en Jeroen aan vast die ook in de buurt zijn.
En weer door, dwars over de oude zeebodem met zijn rechte wegen en strakke stratenplan, de Noordoostpolder. Hier blijf je vanzelf op het rechte pad, enige uitzondering zijn de rotondes.
Het weer begint te veranderen, herfst hangt in de lucht, de avonden en ochtenden zijn vochtig en fris en steeds vroeger zoeken we de slaapzakken op. Tijd om deze fietstocht af te ronden. Over de Veluwe en over de rivieren zakken we af naar het zuiden.
“Houdoe” roept de veerman in Ooijen ons na, we zijn weer bijna thuis!
Dreigende donkere regenwolken laten ons met rust en laten de regen elders vallen. Droog en uitgewaaid komen we na 3580 kilometer veilig thuis aan.
Een tocht die een andere wending kreeg, maar zolang de Donau blijft stromen komt er beslist nog een vervolg. Nu eerst thuis aan de slag waar nieuwe uitdagingen liggen te wachten.
Wij hebben genoten van onze tocht, hopelijk heeft iedereen die heeft ‘meegefietst‘ er ook een beetje plezier aan beleefd. Dankjewel allemaal voor het meefietsen en de reacties!!!
Groeten van het Fietsvirus, Ties en Lilian