25 november 2021

Ties navigeert het Fietsvirus door de straten van Catania naar het appartement waar we twee nachten blijven. “Links, rechts, nee volgende links”, terwijl Lilian voorop de instructies opvolgt kan ze alleen maar denken: “Nee, alsjeblieft niet hier …” Na Napels dachten we niet erger verrast te kunnen worden maar toen waren we nog niet in Catania geweest. Fietsen we eerst nog over een drukke brede weg met langs de kant allerlei kleine bedrijfjes. Naarmate we verder de stad in komen worden de straten snel smaller met grote donkere basaltstenen, de huizen grauwer en de buurt rauwer.

Een hele straat met bedrijfjes waar je terecht kunt als er iets aan je auto mankeert. Stapels autobanden voor het ene bedrijfje, stapels onderdelen in krappe garages van een ander bedrijfje en pal langs de straat nog plaats om de was te drogen. Die zal er in ieder geval niet schoner op worden.
Op een straathoek een berg afval van een verdieping hoog rondom een leegstaand huis.
We komen nog in een fragment van een Italiaanse film terecht als op een kruispunt het verkeer vast staat. Langzaam worden de verkeersknopen ontward terwijl in de omliggende huizen overburen op het balkon tussen de eeuwig wapperende was druk met elkaar in gesprek zijn. We hebben niet genoeg oren en ogen om alles te volgen.
Aan de overkant van een brede straat begint een andere wijk die er al beter uitziet en meer vertrouwen geeft. Lilian kan weer opgelucht ademhalen.

Tussen het fietsen door wordt er af en toe een ‘wasdag’ ingelast. Vandaag is het weer zo ver en zoeken we in Catania een wasserette op, na ruim een uur is alles weer schoon en vooral droog. Bij de vorige wasbeurt was het niet gelukt om de fietskleren voor de volgende ochtend helemaal droog te krijgen. We stapten in vochtige spullen op de fiets maar gelukkig deed de zon snel haar werk.

Onderweg zien we dat de zon meer tijd nodig heeft om het water na de onweersbui van enkele dagen geleden te laten verdampen. Niet alles heeft daar droge voeten aan over gehouden.

• 

• 

Van Trapani fietsen we naar Mazara langs de kust over stille olijfweggetjes met de onvermijdelijke rommel.
In Mazara komen weer langs een gebied met zoutpannen maar deze keer zijn op een paar flamingo’s na de gebruikelijke vogels al gevlogen.

• 

• 

De plaatsen met mooie historische stadskernen die we tegenkomen zijn bijna allemaal op een berg gebouwd. Dat betekent wel een extra hindernis naast de smalle straten en het eenrichtingsverkeer. Steile hellingen en trappen overbruggen het hoogteverschil. Wij trappen peentjes zwetend omhoog of lopen zwetend met fietsen en bagage trappen op en af. Gelukkig hebben we na al die kilometers een prima conditie opgebouwd.
Natuurlijk maakt al het moois dat we zien weer bijna alles goed: het keramiek in de straten, op de muren en op diezelfde onmogelijke trappen.

• 

• 

• 

• 

In Agrigento fietsen we door de vallei van de tempels, vanaf een afstand kunnen we de tempels of resten ervan bewonderen. Niet lang daarna fietsen we door een heel andere, minder mooie vallei, een tuinbouwgebied met zover als we zien kunnen plastic kassen.

Vanaf de kust steken we door het binnenland over richting Catania, het eerste stuk vliegen we over het vlakke land. De heuvels op de voorgrond naderen ons snel evenals de donkere bewolking. We houden ons maar vast aan de belofte dat het nooit lang regent op Sicilië. Desondanks is de korte regenbui die we meekrijgen lang genoeg om nat te worden.
Na een trage klim van twintig kilometer wacht in Caltagirone een laatste uitdaging om via steile straatjes en trappen bij onze bestemming uit te komen. Een garage voor de fietsen en een warme douche maakt de kleine ongemakken weer snel goed. Voor de garage wordt de familie ingeschakeld, vader komt over een uur en ondertussen houdt Luigi buiten een oogje op onze fietsen die op straat staan.

De Sicilianen ervaren wij sowieso als vriendelijk, open, behulpzaam en gezellig. Onderweg worden we vaak begroet met claxonneren, zwaaien of roepen. Bij een stop wordt regelmatig gevraagd waar we vandaan komen, gevolgd door een “Mamma Mia!”
Bij iedere overnachting wordt er een veilig plekje voor onze fietsen geregeld: garage, hal of gewoon op onze slaapkamer.

Na Caltagirone gaan we weer kilometers omlaag, terug naar de kust. In deze streek geen olijven maar volop rijpe sinaasappels waarvan er twee een dagje met ons mee reizen.
In de verte zien we de Etna in ons blikveld totdat ze verdwijnt in de wolken. Dezelfde wolken zorgen later voor een regenachtige dag in Catania, het kan dus toch langer regenen op Sicilië.

Ons rondje over Sicilie ronden we af met de trein naar Palermo. Blij dat we in de trein zitten en niet op ons zadel, zien we de heuvels en bergen voorbij glijden. De Etna blijft verborgen in de wolken.