Een week later

“…… en dan fietsen we gewoon eerst drie weken door Nederland. We doen het rustig aan, maken weinig kilometers en stoppen vroeg……”
Maar ja, eenmaal besmet met het fietsvirus ben je niet te stoppen, trap je door en zouden we over een paar dagen Uden weer kunnen aantikken voor de tweede ronde.

Na Reek zijn we in de Biesbosch terecht gekomen en omdat het pontje naar Lage Zwaluwe niet vaart gaan we richting noorden. Op een haartje Dordrecht na fietsen we door groene gebieden en laten de drukte links liggen. Voorbij Leidschendam komen we in de buurt van de kust en laten de drukte rechts van ons. Na de duinen met de nachtegalen slingeren we mee met de West Friese omringdijk en de karekieten naar Enkhuizen.

Omdat de afsluitdijk voorlopig nog is gesloten voor fietsers nemen we de boot van Enkhuizen naar Stavoren en gaan door naar Sint Nicolaasga. De lange, rechte, open Markerwaarddijk en dan ook nog de lange, rechte, open wegen door de polders van Flevoland proberen we zo te ontwijken. Nederland vlak? Tja, er zijn geen noemenswaardige bergen maar onderschat de Noord Hollandse duinen en de bijna-altijd-tegenwind van de polders en Friesland niet!

• 

• 

Druk kletsend met voorbijkomende fietsers worden we nietsvermoedend en verrassend letterlijk en figuurlijk ingehaald door Jeroen.

In Sint Nicolaasga nemen we een rustdag, we bewonderen en genieten van kleine Luna en kletsen bij met Roos en Hans. Met een fietsbel als cadeau proberen we Luna wat fietsvirus mee te geven ondanks dat ze van twee wereldzeilers als ouders de nodige zeil- genen zal hebben meegekregen. Maar als we de traptechniek van haar beentjes zien is er nog enige hoop.
In ieder geval: Dankjewel voor jullie gastvrijheid!

Ondertussen overleggen we hoe we verder gaan, dat we aan de kust zó veel Duitsers hebben gehoord en gezien maakt ons (over)moedig: hoezo zij wel hier en wij niet daar? Gaan we het wagen om Duitsland in te fietsen?