7 november 2021

Zo stil en verlaten als het in de dorpen is zo druk en levendig is het in Kerkyra oftewel Korfoe-stad. Alles is open en het is een drukte van belang. Zelfs ’s avonds, dat hebben we na Athene niet meer meegemaakt. Voordat we weer oversteken naar Igoumenitsa zwerven we nog wat rond door de stad.
We hebben besloten om door te gaan naar Italië maar of het Bari of Brindisi wordt, daar zijn we nog niet uit. De boot naar Bari vertrekt om 23.59 uur, naar Brindisi om 03.30 uur maar dan komen we zuidelijker aan in Italie.

• 

• 

Op de boot naar het vasteland ontmoeten we een Frans gezin op de fiets. Vader, moeder, de oudste fietst dapper op haar eigen fiets, nummer twee lift mee op de aanhangfiets en nummer drie comfortabel in de fietskar. Zij zijn ook van Patras naar Korfoe gefietst en nu op weg naar huis en nemen de veerboot naar Ancona die via Brindisi gaat.

Als we aan de overkant naar de terminal fietsen om kaartjes naar Italië te kopen hebben we nog steeds niets besloten, voor de ingang hakken we de knoop door: het wordt Bari. Kortere wachttijd, we komen op een redelijke tijd aan zodat we nog een stuk kunnen fietsen en we hebben immers tijd genoeg om verder naar het zuiden van Italië te fietsen.
De lange wachttijd vliegt om voor ons, inkopen doen, wat eten, en dan zien we de Franse fietsers weer bij de terminal. Gesprekstof genoeg en een genot om te zien hoe de drie kinderen zich vermaken met van alles en niets.
“Bon voyage” en “Au revoir”, tijd om weer afscheid te nemen.

Om elf uur ’s ochtends staan we op de winderige kade van Bari waar zich een klein drama afspeelt. Een vrouw roept in paniek om hulp en wijst naar het water. Is er iemand in het water gevallen? We lopen naar de rand en zien daar een tas in het water dobberen, die is door een windvlaag van de kant in het water gewaaid.
Door de hoogte van de kade kun je er niet bij om hem eruit te vissen. Een frisse duik nemen is geen optie want je kan met geen moglijkheid weer op de kade komen. Personeel van de veerboot schiet te hulp met een bezemsteel en een touw met lood eraan. Het zal niet meevallen de tas weer op het droge te krijgen.
Wij kunnen niets betekenen en fietsen verder ondanks dat we nieuwsgierig zijn naar de afloop… Gaat het lukken om de tas op te vissen of wordt het een retourtje Griekenland?

Welkom in Italië! Door een poort verlaten we enigszins teleurgesteld het haventerrein. Niemand die onze paspoorten wil zien, niemand die onze Corona qr-code wil controleren, niemand die naar het PLF- formulier vraagt dat met veel moeite is ingevuld.

Op een terras laten we de eerste indrukken op ons inwerken en worden de fietskleren weer aangetrokken. Het Italiaans zingt om ons heen en wij proberen een paar woordjes mee te zingen.
Jammer genoeg ligt ook in Italie het zwerfvuil voor het oprapen. In Griekenland was het voornamelijk plastic, nu zien we helaas ook heel veel glas liggen. We zijn benieuwd hoeveel lekke banden ons dat gaat opleveren.

Bij de b&b treffen we een gastvrije Angelo die super enthousiast is om twee fietsers onderdak te geven. Hij is zelf ook een actieve fietser, nu op een wielrenfiets maar hij wil een keer een fietstocht met zijn zoontje gaan maken. “I already have the bags”. In zijn garage staan nog een aantal fietsen en ook voor gasten staan er twee fietsen klaar. Een ware fietsliefhebber met gevoel voor humor. Met een aantal tips voor onderweg kunnen we door naar het zuiden van Puglia.

Puglia is verrassend mooi, oude boerderijen, zogenaamde Masseria, die tussen de soms eeuwenoude olijfbomen staan. De stenen muurtjes om de velden en langs de wegen doen ons denken aan Ierland en Schotland.
Verstrooid in het landschap zien we Trulli, kleine stenen huizen met kenmerkende koepeldaken. De daken zijn gemaakt van platte stenen en werden vroeger los gestapeld. Het waren de onderkomens van de landarbeiders. Om geen belasting te hoeven betalen werden voor controle de stenen van het dak verwijderd want dan was het een huis in aanbouw en belastingvrij.

In Alberobello vind je een hele Trulliwijk, het heeft wel wat weg van een smurfendorp. We smurfen een nacht in een Trullo wat smurft als smurfen in een museum. De volgende ochtend smurfen we goed uitgesmurft weer verder.

Zondagmiddag is de beste tijd om in Puglia over drukke wegen te fietsen.
Tijdens onze lunch is het overvol op het terras totdat de heren worden teruggefloten door moeder, vrouw of vriendin voor de middagmaaltijd: “Pronto!” In een mum van tijd is het terras leeggestroomd. Als wij weer opstappen is niet alleen het terras leeg maar ook de wegen zijn leeg. Lang leve de Italiaanse zondagmiddagen met de lange middagmaaltijden!