5 oktober 2021

Om half negen fietsen we door een slapend Belgrado. In de straten is het stil, vandaag zijn wij de brutaalste! Door rood fietsen waar het kan want er rijdt toch bijna niemand. Eenrichtingsstraat, hopla, de stoep op want er loopt toch niemand. Vlotjes voorsorteren zonder gevaar om gemangeld te worden. De laatste twintig meter sluiten we braaf aan bij de voetgangers om met groen licht over het zebrapad de laatste weg naar het busstation over te steken.

Na een dag wikken en wegen en kaart bestuderen hebben we besloten om met de bus naar Nis te reizen en vanaf daar in twee dagen naar Bulgarije fietsen. We oriënteren ons op het busstation, om het half uur vertrekt er een bus naar Nis. Twee kaartjes kopen is geen probleem, maar de fietsen mee als bagage dat bepaalt de chauffeur en met name zijn humeur. Dat betekent eerst bij de chauffeur informeren of er twee fietsen mee kunnen en dan snel de kaartjes kopen. We geven ons tot half drie de tijd om met een bus mee te gaan. Met een rit van drie uur zouden we dan net voor het donker wordt in Nis aankomen. De trein is geen optie want die rijdt twee keer per dag en doet er maar liefst zes uur over!

We hebben al een heel plan bedacht hoe we het gaan aanpakken.
Eerst een loket vinden waar iemand zit die Engels spreekt en uitleggen wat we willen.
Vervolgens wacht Ties bij de fietsen in de buurt van het loket.
Lilian wacht op het perron tot de bus arriveert. Met vijfhonderd Dinar op zak om eventueel mee te wapperen onder de neus van de chauffeur en met wat drama hopen we iets te bereiken. Nu is het wachten op de bus ….

Een stevige chauffeur stapt uit, ja hij spreekt wat Engels, ja deze bus gaat naar Nis, of er twee fietsen mee kunnen? “No Problem“. Uh, wacht even, “No problem”? Gaat het zo gemakkelijk? We hadden van alles verwacht maar dit niet. Lilian rent naar Ties, groen licht voor twee buskaartjes. De dame achter het loket heeft ze al bijna geprint voordat we iets kunnen zeggen. Dan met fietsen en bagage door het poortje naar het perron, fietsen en bagage onder in de bus laden en om half tien zitten twee blije fietsers in een rijdende bus naar Nis!

Na een rit van vier uur stappen we uit in Nis, wat het is weten we niet maar het voelt meteen al beter. Over een fietspad en rustige weg fietsen we naar de eerstvolgende plaats buiten Nis waar we overnachten.

Het wordt ’s avonds steeds vroeger donker dus laten we ’s ochtends dan ook maar vroeger beginnen.
Eindelijk weer een rustige kleine weg, we juichen bijna als er een stuk onverhard tussen zit. We zijn weer in de heuvels, bergen, en klimmen elf kilometer lang omhoog waar we beloond worden met mooie uitzichten.
We ervaren nu een heel ander Servië, weinig verkeer op de wegen, zelfs in de verte op de tolweg is het rustig. Geen snelle of haastige chauffeurs, een uitzondering daar gelaten. We kunnen weer genieten!

We zijn benieuwd hoe het fietsen in Bulgarije gaat verlopen. Alhoewel we de laatste twee dagen in Servië weer genieten van het fietsen blijft het voor ons twijfelachtig. Aan de Serven zelf ligt het niet, ze zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Er is genoeg te vinden op het gebied van cultuur en natuur maar dat is vooral de ‘voorkant’, wij hebben met name de ‘achterkant’ van Servië gezien.