We hadden eerder bij boer Kris langs moeten gaan want al vier dagen achter elkaar houden we het droog en hebben we aardig wat wind in de rug! Ook de Litouwse grootmoeder is ons goed gezind en zorgt voor mooie nazomerse dagen, dat is driedubbel genieten!
De Litouwers lijken iets toegankelijker dan we van de Finnen, Esten en Letten gewend zijn. Er wordt af en toe gezwaaid of een woordje gezegd, de taal blijft een barrière. Wij spreken geen woord Litouws, en gebruiken ons Engels maar de Litouwers zeggen geen Engels te spreken. Als handen en voeten niet meer voldoende zijn worden er voorzichtig meer Engelse woorden gebruikt dan ze zelf hadden vermoed.
Komen we er samen echt niet uit dan wordt iedere keer de hulplijn ingezet, een familielid of bekende die Engels spreekt wordt gebeld, het taalprobleem wordt uitgelegd, wij krijgen de telefoon in onze handen gestopt om in het Engels te vertellen wat we willen of zoeken, de telefoon gaat weer terug en dan wordt alles weer vertaald. Afhankelijk of alles dan duidelijk of naar wens is gaat de telefoon nog een paar keer heen en weer.
Stilletjes begint het te herfsten. ’s Ochtends en ’s avonds is het frisser, bladeren beginnen te verkleuren en te vallen, net als de appels die we overal langs onze route zien.
Dat het zomerseizoen afloopt is ook te merken bij de campings, wij staan er meestal alleen of met een enkele andere campinggast, meestal met camper.
In Litouwen zijn genoeg mogelijkheden om de snelweg te ontlopen zonder paden met zanderig zand of grove grind te gebruiken. Misschien zijn we als Nederlander wel te gewend en te verwend met alle verharding en waar je onverharde wegen met een vergrootglas moet zoeken. Tja, waarom wegen asfalteren als er weinig gebruik van wordt gemaakt.
Onderweg komen we langs een bijzondere plek, een heuvel met ontelbaar veel grote en kleine kruisen. De geschiedenis van de heuvel gaat ver terug en om dezelfde reden waarom de kruisen zijn geplaatst zijn in de Tsarentijd en Sovjettijd de kruisen verwijderd. Tussendoor was er ook nog een brand die alles verwoeste. De Sovjets zorgden wel netjes voor het scheiden van materialen, houten kruisen werden verbrand, ijzeren kruisen werden omgesmolten en stenen kruisen vermalen voor verharden van wegen. De heuvel werd zelfs afgegraven en door militairen bewaakt om te voorkomen dat het opnieuw werd volgebouwd. Het zegt misschien meer over de vastberadenheid van de Litouwers dan het geloof dat het monument telkens weer opnieuw vol met kruisen in alle soorten en maten is volgebouwd.
De drie Baltische staten hebben ieder hun eigen karakter en lijken net zo veel of weinig op elkaar als Nederland en België.
Wat wel opvalt zijn in alle drie de landen de woningen. Wooncomplexen die er grauw en grijs uitzien, huizen die er verlaten of vervallen bij staan.
Af en toe vragen we ons af of er nu werkelijk iemand woont of staat het leeg. Na een tweede blik ontdekken we vaak een kleurrijk speeltoestel, wapperende was of keffende honden. Hopelijk ziet het er van binnen warmer en gezelliger uit dan van buiten.
Hoi Martien en Lilian, met veel belangstelling en plezier lees ik de boeiende verhalen van jullie mega fietsavontuur. Geweldig hoe jullie overal een oplossing voor weten te vinden en weer en wind trotseren.
De foto’s zijn prachtig, zo reis ik toch een beetje mee.
Geniet nog van jullie avontuur!!
Je nichtje Thea.
Wat kunnen jullie boeien! De vervolgserie wordt door mij op de voet gevolgd. Ook in Nederland treedt de herfst langzaam in met momenteel een fijne (na)zomerweek.
Hoi Lilian en Martin,
zeker, we blijven jullie volgen, hoe fraai dit alles en we beschouwen het (tot nu toe al) een prestatie van de eerste orde. Geniet verder en kiek uut !
We reizen met jullie mee in deze bijzondere maar ook prachtige wereld 🙂 😀
Zooo, bijna 100 dagen onderweg!
Ik geniet op afstand enorm van het reisverslag in woord en beeld. Het is nu al een monument!