4 augustus 2024

Vanuit een gespreid bedje zien we in de verte bliksemflitsen. Laat dat onweer nu maar komen! De eerste windvlagen zijn al voorbij gekomen. Dat belooft wat!

Na een uurtje fietsen staan we ieder met een beker koffie op het treinstation van Offenburg. De hellingen van het Zwarte Woud naar Donaueschingen laten we met rust en we nemen een stukje de trein. Ties geniet vanuit de treincoupé van het uitzicht en nog meer van de kleine wegen die we langzaam omhoog zien kruipen.

In Donaueschingen zetten we eerst koers naar de bron van de Donau. Een fotosessie en een praatje met de fotograaf later begint de uitdaging: de Donau volgen van de bron naar de monding in de Zwarte Zee. Of we zo ver komen? We gaan het zien. Wat en wie we onderweg ontmoeten? We gaan het zien.

Voorbij Immeldingen vinden we een mooi kampeerveldje waar fietsers voor een nacht kunnen overnachten. Hier is ook de Donauversinkung te zien. De Donau verdwijnt hier in de onderaardse kalklaag, stroomt ondergronds door grotten en tunnels verder om hemelsbreed twaalf kilometer verder weer op te duiken. Daar komt het water in de Rijn uit om in de Noordzee te eindigen. Bij een hoge waterstand, zoals nu na veel regen, stroomt de rivier ook bovengronds verder om zijn weg naar de Zwarte Zee te zoeken. Gelukkig maar, anders waren we wel heel snel uitgefietst.

Door een mooie omgeving en onder een hete zon hoeven we alleen maar te trappen en op de bordjes te letten. Vlak gravel- en asfaltpad wisselen elkaar af, met af en toe een korte of lange helling als interval. Er zitten ook venijnige kuitenbijters tussen. We moeten moeite doen om niet stil te vallen en tegelijkertijd de muggen op afstand houden die in de aanval gaan. Benen lopen langzaam leeg, één hand wordt gebruikt om de muggen te verjagen, de andere hand blijft aan het stuur om de vele vette naaktslakken te ontwijken. Uiteindelijk komen we toch iedere keer boven, alhoewel niet helemaal ongeschonden van muggenbeten en een enkele naaktslak die aan de band is blijven plakken. En dan volgt altijd weer het grote genieten van het afdalen. Lilian geniet tussendoor ook nog even van het voetenbad van dr. Kneipp, met voeten die na een ijskoud, verfrissend rondje aanvoelen als fluweel, glijdt ze verder over de weg.

Ondanks het mooie weer slapen we vannacht in een bed. De weersvoorspelling met stormachtige wind en onweer nodigt niet uit om ons tentje op te zetten. Wanneer het er naar uitziet dat het onweer gaat losbarsten is het als een storm in een glas water weer voorbij. Enigszins teleurgesteld dat code oranje aan ons voorbij is gegaan stappen we de volgende dag weer op de fiets. Een paar kilometer verder zien we wel degelijk sporen van noodweer en zijn alsnog blij met onze keus.

We maken onderweg dankbaar gebruik van kampeerplaatsen bij watersportverenigingen. De een biedt soms wat meer dan de ander maar een plaatsje voor de tent en een toilet- en douchegelegenheid is er altijd. Wij zijn niet de enige fietsers die daar gebruik van maken, dat levert meteen gezellige gesprekken op. Zo peddelen we op de pedalen van de ene kanoclub naar de volgende roeivereniging.

En dan worden we toch nog door code oranje ingehaald. Het lukt om de tent droog op te zetten. Terwijl we voor ons donkere wolken zien naderen en onweer horen rommelen lukt het om ons potje in droogte te koken. Als de eerste bescheiden druppels vallen haasten we ons om tussen twee happen door alle spullen in de tent op te bergen. Wij redden het om droog te blijven voordat de bui losbarst, behalve de afwas die laten we aan de regen over. Droog, vanachter het glas van de zitruimte bij de receptie, als in een omgekeerd aquarium, zien we ons tentje in een mist van regen verdwijnen.

Zon, zondag, rustdag, tijd om onszelf in de watten te leggen. Na een uurtje fietsen stoppen we voor koffie bij een eeuwenoud klooster met futuristische prijzen. Hier kunnen we aan boord van een schip om een kleine vijf kilometer door een kloof, Donaudruchbruch, over de Donau te varen. Naar Regensburg is het dan nog maar een stukje en daar plakken we een extra dag aan vast. De eerste echte rustdag, een dag de voeten van de trappers en de billen los van het zadel. De fietsen staan veilig in de afgesloten fietsenberging van het hotel en wij hebben weer even de luxe van een bed.