Kompas van slag? Bordje gemist? Verkeerde afslag? Nee, andere keuze, nieuw plan!
Wekenlang is het al erg warm, heet, te heet. De laatste dagen zitten we al om half zeven op de fiets om de ergste hitte voor te blijven maar die haalt ons in de loop van de ochtend al in. Al fietsend is er nog een flauw, lauw windje, maar zodra we stil staan stroomt het zweet aan alle kanten uit ons lijf. De bidons die we ’s morgens met fris, koel water hebben gevuld zijn al snel opgewarmd. Bij ieder dorp waar maar een winkeltje is te vinden duikt Lilian in de koeling om af te koelen en voor flesjes frisdrank om het nodige koele vocht bij te tanken.
De weerkaart belooft niet veel beters. Vooral het gebied waar we naar toe gaan ziet er lekker oververhit uit.
De temperatuur en ook het vooruitzicht van vaker fietsen over wegen met veel verkeer of lange dijken met veel niets en vooral geen schaduw maakt het niet aantrekkelijk voor ons om de Donau route verder te volgen. We wikken en wegen en besluiten om in Boedapest afscheid te nemen van ‘der schönen blauen Donau’ die we overigens alleen maar groen hebben gezien. Maar misschien was meneer Strauss wel kleurenblind.
Hier scheiden onze wegen, de Donau naar de Zwarte Zee, wij eerst met de trein op zoek naar koelere oorden. We gaan we zien hoe onze route verder gaat, vooralsnog is de bestemming onbekend.
De trein is geregeld, de fietsen netjes naast elkaar in dezelfde wagon, twee zitplaatsen voor Fietsvirus netjes naast elkaar in een andere wagon, overnachting voor de fietsen en Fietsvirus is geregeld. Als het goed is loopt alles op rolletjes. Op naar …
We stappen in Boedapest aan het begin van de treinrit in en kunnen de hele rit blijven zitten tot het eindpunt. Lekker rustig reizen, Lilian kan ondertussen mooi haar boek uitlezen. Ruim op tijd zijn we op het station waar we twee Duitse fietsers ontmoeten die Roemenië ontvlucht zijn wegens de niet normale hitte. Mochten we nog twijfels hebben gehad over onze keus dan zijn die nu helemaal verdwenen!
In de trein ontstaat er alsnog verwarring. De juiste wagon is snel gevonden, zitplaatsnummers kloppen, maar de gereserveerde plaatsen voor onze fietsen zijn nergens te vinden. De twee Duitsers hebben het omgekeerde probleem: gereserveerde plaatsen voor de fietsen kloppen maar de zitplaatsnummers zijn nergens te vinden. We hangen onze fietsen aan de haken en wachten maar af wat de conducteur er van vindt. Bij controle van de kaartjes in Hongarije en Slowakije vinden de conducteurs er niets van, ook goed!
Daar denkt de conducteur in Tsjechië anders over. Wij worden op het matje geroepen dat onze fietsen daar niet mogen hangen. Ze moeten aan de haken hangen met dezelfde nummers als onze zitplaatsen. We laten onze tickets van de fietsen zien met de vraag of hij dan de juiste plaatsen aan kan wijzen, die er niet zijn … dan moet hij toegeven dat het inderdaad niet klopt en daar blijft het bij. Pfffff
Met vertraging van een uur komen we om negen uur ’s avonds aan. In het donker zoeken we onze weg door de stad, op zoek naar het hotel voor vannacht. De plek om de fietsen te parkeren is er opeens niet meer maar ze kunnen zonder probleem een nachtje bij de receptie overnachten.
Nu een nachtje Praag en morgen hopen we vooral fris op de fiets verder te gaan!