De eerste etappe van ons vervolg sluiten we met een vuurdoop af, of beter gezegd een waterproef. Of is het een voorproef van wat ons in Engeland staat te wachten? Na een droog begin van de dag gaat het later in de middag flink te regenen. Pogingen om een droge overnachting te regelen lopen op niets uit. In de stromende regen zetten we ons tentje op en met kunst- en vliegwerk kunnen we de binnenkant drooghouden. Als we ons hebben geïnstalleerd komt een buurman aanlopen met twee grote warme koppen thee, daar krijgen we het dubbel warm van! ’s Avonds eten we tussen de wasmachines en de drogers waar het in ieder geval droog en warm is.
In tegenstelling tot de vorige dag beginnen we met regen en pakken we tussen de buien door onze spullen in. Het lukt zelfs om droog te ontbijten voordat we met de eerste regendruppels opstappen.
Door een voor ons onbekende hoek van Zuid-Holland fietsen we Rotterdam binnen waar we worden overvallen door een malse bui. We haastten snel ergens naar binnen waar we de ergste nattigheid afwachten met koffie.
Langzaam maar zeker komt er meer blauwe lucht tevoorschijn en kunnen we de dag met zon afsluiten als we de veerboot op gaan. Na een korte verkenning over de boot zoeken we onze hut op waar wij eerder in slaap vertrekken dan de boot vertrekt.
Keep left! Na een rustige overtocht komen we uitgeslapen en extra vroeg door het uur tijdsverschil aan in Engeland. Links fietsen is niet zo spannend. Oversteken en na een stop weg rijden is opletten!!!
We worden meteen ondergedompeld in het Engelse landschap, smalle wegen tussen heggen, brede paden, smalle paden en de nodige hindernissen bij het oversteken van spoorbanen. Bagage van de fietsen, bagage over de hekken tillen, fietsen over de hekken tillen en vervolgens op en neer over de spoorbaan om alles naar de overkant te brengen. Ogen en oren gespitst of er geen trein komt aangestormd en vervolgens worden de bagage en de fietsen over het hek aan de overkant getild.
Juist als we denken dat we het zonder kleerscheuren hebben overleefd gaat het mis! Knak, au! Lilian stapt verkeerd en verstuikt haar enkel, in een mum van tijd groeit er een bult zo groot als een kippenei. Vijf minuten ellende, waarbij een gedachte overheerst: stopt hier onze fietstocht? Na een uur afzien gaat het in de loop van de dag langzaam beter. Fietsen gaat gelukkig goed, lopen is lastiger. ’s Avonds gebruiken we de tape die we hebben overgehouden na de blessure van Ties in Denemarken.
We laten Londen links liggen vanwege een groot wielerevenement met de nodige drukte die daarbij hoort en fietsen ten noorden van de stad verder. We maken aardig wat slingers om de vele autowegen te vermijden. Dat zorgt voor het nodige puzzelen: de route wordt regelmatig bijgesteld en af en toe wordt de hulp van een plaatselijke bewoner ingeroepen.
We stoppen op tijd en komen op een kleine camping terecht waar dit weekend het jaarlijkse ‘Norfest’ plaats vindt. Een klein privé festival waar het gelukkig geen probleem is als wij ons tentje voor een nacht neer zetten. De eigenaar viert jaarlijks zijn verjaardag in het laatste weekend van mei met vrienden, familie, vrienden van vrienden en vrienden van familie. Omdat niet iedereen elkaar kent worden wij ook als gasten van de jarige gezien en dan nog wel op de fiets waar de anderen met auto, taxi of camper arriveren. Nee, wij komen niet voor het feest en gaan morgen weer verder. Een bont gezelschap, waar wij als vreemde eenden in de bijt tussen staan. Tot ’s avonds laat druppelen de festivalgangers binnen en horen we een voorproefje van wat er in het weekend staat te gebeuren. De volgende ochtend worden we enthousiast uitgezwaaid “Have a nice trip, keep save!”
Keep safe, dat is de belangrijkste boodschap onderweg. Behalve een beetje ongemak stelt een verstuikte enkel niet zo veel voor, en al helemaal niet wanneer we een bericht voorbij zien komen van twee andere Nederlandse fietsers die van achter zijn aangereden waarbij een van hen ernstig gewond in het ziekenhuis terecht komt.
Onze benen moet weer wennen aan de heuvels. Door al het klimmen en dalen maar vooral klimmen vorderen we traag. De vijftig kilometers die we de laatste dagen fietsen voelen als honderd. Een schrale troost dat ook wielrenners moeite moeten doen om omhoog te komen. Zodra we op een oude spoorlijn terecht komen kunnen we weer even de nodige kilometers maken.
In Oxford nemen we een dag rust. Terwijl de was droog wappert bezoeken wij het centrum met de oude college gebouwen van de universiteit.
Ondertussen proberen we ons bericht op Fietsvirus te plaatsen maar het valt niet mee om verbinding met wifi, internet of allebei te vinden. We laten dus met enige vertraging van ons horen maar … geen nieuws, goed nieuws …