‘Maart roert zijn staart’ en ‘April doet wat hij wil’ gaat niet alleen in Nederland op. Van een zomerse temperatuur vallen we terug naar temperaturen net boven nul graden. Miezer, regen en natte sneeuw volgen elkaar op in combinatie met een gure wind.
Orléans en de Loire hebben we achter ons gelaten en we fietsen tussen uitgestrekte lappen akkerbouwgrond met windmolens, hoogspanningsmasten en verder niets. Niet de meest mooie omgeving maar wel bijzonder.
Aan het einde van de middag valt de miezer die was voorspeld. We zijn droog vertrokken en enkel de laatste tien kilometer worden we een beetje nat. De groene omgeving met bossen maakt het weer goed na de kilometers bebouwing die we tegen zijn gekomen. Het is te merken dat we in de buurt van Parijs komen. De ene plaats ligt aan de andere plaats vastgeplakt, soms een industriegebied of spoorlijn als bindmiddel. We slingeren door woonwijken en over drukkere wegen totdat we verstrikt raken in het wegenweb. We proberen een weg uit de drukte te vinden en nemen een koffiepauze bij McDonalds om tegelijkertijd wat op te warmen. Ondertussen is het gaan regenen maar we kunnen nu tenminste een rustige route volgen. Die dwingt ons echter wel om twee keer af te stappen en een steile weg omhoog te lopen. Als sluitstuk van de dag nog een trap als hindernis waarvoor we alle bagage van de fietsen halen, alles omhoog dragen en vervolgens weer alles aan de fietsen hangen als deze ook boven zijn.
We maken een kleine rijtoer door de tuinen van Versailles, Parijs is niet meer ver weg.
Van het ene grote park, Saint Cloud, fietsen we naar het andere, Bois de Boulogne. Daar zien we jonge vrouwen langs de weg die ‘op de bus’ wachten en jonge vrouwen met een diep decolleté die in een bestelbus op geïnteresseerde voorbijgangers wachten. Af en toe iemand die werkelijk op de bus wacht. Je moet het verschil maar weten.
Na de parken fietsen we redelijk rustig over fietspaden Parijs in. De fietsen stallen we veilig in een hal van het hotel zolang we in Parijs zijn. Ondertussen is het een stuk kouder en natter geworden en we maken dan ook graag gebruik van de metro om ons te verplaatsen. Het Louvre en Centre Pompidou bieden genoeg ruimte om er een dag rond te dwalen.
Precies op tijd laat de zon zich weer zien. Herman en Yeshi zijn in Parijs aangekomen, waar Herman met een vriend en nog 55998 andere deelnemers de marathon van Parijs gaat lopen.
De supportersbus is ook gearriveerd en zondag proberen we met zessen de twee lopers aan te moedigen. Het is nog een hele puzzel om hen op verschillende plaatsen langs de route te kunnen aanmoedigen. Maar, het lukt ons om ze twee keer voorbij te zien lopen en nog veel mooier: Herman en vriend Theo hebben de marathon uitgelopen dicht bij hun streeftijd van drie uur en dertig minuten. Knap gedaan mannen!!!
Herman en Yeshi verlaten Parijs, gevolgd door de supportersbus, Theo blijft achter op de campus en wij stappen morgen weer op de fiets.
Het is niet ver meer naar huis …
We zijn nog lang niet uitgefietst maar onze tandwielen draaien al bijna dertigduizend kilometer mee en beginnen nu op hun tandvlees te lopen. Bovendien is de bril van Lilian na drie noodreparaties weer stuk.
En eigenlijk vinden we het ook wel weer eens fijn om iedereen weer terug te zien…