“Sit!” “Sit down, please!”
Als twee ongehoorzame kinderen worden we teruggestuurd naar onze stoelen op de gang.
Elvas is de eerste beste plaats in Portugal waar we vragen naar de mogelijkheid om een ‘Boosterprik’ te krijgen. Bij de plaatselijke toeristeninformatie leggen we onze vraag in het Engels neer en zij bieden aan om in het Portugees te informeren voor ons. Ja, het is mogelijk, als we ons vandaag laten registreren bij het Centro Saud, gezondheidscentrum, dan kunnen we morgen naar de locatie waar wordt gevaccineerd. Hup, op de fiets met de benodigde papieren voordat er niemand meer aanwezig is. Bij het Centro Saud krijgen we echter te horen dat we zonder zorgpas niet geregistreerd kunnen worden. Teleurgesteld fietsen we terug. Onze pogingen in Spanje liepen ook vast op het administratieve gedeelte. Daar hadden we een NIE, Spaans burgerservicenummer, nodig en zonder woonadres in Spanje kun je dat wel vergeten.
De volgende dag komen we in een andere plaats voorbij een Centro Saud. Proberen? Proberen! We stoppen en leggen onze vraag opnieuw voor. Ook nu wordt naar een zorgpas gevraagd. Ties laat zijn Nederlandse zorgpas zien en na een korte blik krijgen we te horen dat die voldoet. Maandag kunnen we terugkomen, dan wordt er weer gevaccineerd.
Dat geeft hoop, we besluiten door te fietsen en zodra we ’s middags in Redondo aankomen daar het Centro Saud op te zoeken.
Met de wind in de rug vliegen we vooruit en komen we al vroeg aan. Onze gastheer is zo aardig om ons met zijn auto naar het gezondheidscentrum te brengen.
Opnieuw stellen we daar onze vraag en laten we onze Nederlandse zorgpas zien: geen probleem! De administratie kost wat tijd maar wij wachten geduldig. Totdat een van de medewerksters ontdekt dat op de zorgpas van Lilian 2021 als einddatum staat. Thuis, ergens bij de voorbereiding, het verzamelen, uitzoeken en aanvragen van diverse passen is er iets mis gegaan. Met behulp van de verzekeringspolis laten we zien dat er wel degelijk een verzekering is. Daar wil de medewerkster echter niets van weten: “No, expire date 2021, no!” Ties steekt een heel verhaal af in het Engels dat ze maar moeilijk of misschien wel helemaal niet kan volgen. Ze geeft onze paspoorten en pasjes terug en stuurt ons naar de stoelen op de gang met een dringend “Sit!” “Sit down, please!”.
Daar zitten we dan, stilletjes wachten we af wat er gaat gebeuren …
Even later worden we beiden een spreekkamer binnen gevraagd, tenminste als we een vaccinatie willen. “Ja, zeker!!! Nu meteen? Uh, allebei???” “Ja nu, allebei!”
Wat er is gebeurd dat ook Lilian nu toch gevaccineerd kan worden, we hebben geen idee. Twee minuten later zitten we enigszins beduusd terug op de stoelen voor het verplichte half uur rust: we zijn gevaccineerd, net op tijd voordat onze houdbaarheidsdatum is verstreken, zonder afspraak, zonder uren wachten in een Spaanse rij, zonder wachten in een Portugese rij! Misschien was het een manier om van ons af te zijn?!? Wij kunnen nu in ieder geval veilig en zonder beperkingen verder fietsen.
Met een boosterprik in de arm en een papieren bewijs in de hand lopen we terug naar het dorp. Nog steeds een beetje beduusd en verbaasd nu het achteraf gezien zo vlot is verlopen.
Tot Setubal fietsen we door een mooie omgeving over rustige Portugese wegen. Het weinige verkeer dat er is rijdt hard maar tegelijkertijd wordt er goed rekening gehouden met fietsers. We voelen ons geen moment onveilig. Aan de natuur te zien en de temperatuur te voelen lijkt in Portugal de lente al te zijn begonnen.
Groepen vogels in grote aantallen vliegen in de lucht. Een roze wolk van flamingo’s komt voorbij, wel honderd ooievaars in een groep zeilend door de lucht, klepperende ooievaars op nesten. Een groepje blauwe eksters duikt een struik in, klapeksters zitten in de zon op eletriciteitsdraden en rode wouwen zweven met tientallen samen in de lucht. Waren we eerder al blij om drie zwarte ibissen bij elkaar te zien, nu vliegen grote groepen van wel honderd zwarte ibissen als een zwarte wolk door de lucht!
Zo mooi als de route tot Setubal is, zo onaantrekkelijk zijn de volgende veertig kilometer. Veel wegen, veel bebouwing, groepjes huizen die je nauwelijks een dorp kunt noemen, gelukkig kunnen we nog steeds gebruik maken van rustige wegen en paden.
In Montijo steken we met de veerboot de Taag over naar Lissabon waar je vanaf de kade direct in het centrum terecht komt.
