Een nieuw jaar waar we iedereen vooral een goede gezondheid toewensen.
Tijdens onze pauze in Valencia krijgen we bezoek van Herman en Yeshi, wat fijn om elkaar weer te zien en te spreken! Met z’n vieren verkennen we de stad op de fiets en te voet en maken we een fietstocht door het natuurgebied Albufera dat ten zuiden van de stad ligt.
Valencia is een fijne stad om een aantal dagen door te brengen, het park wat in de oude rivierbedding van de Turia is aangelegd, de futuristische kunst- en techniekwijk als contrast van het oude centrum. De haven en de zee met de brede stranden om uit te waaien en dan nog een natuurgebied binnen fietsbereik. En niet te vergeten het zomerse weer dat ons bijna laat vergeten dat het winter is.
Even een vaste stek zonder het dagelijks organiseren van een slaapplek geeft rust maar uiteindelijk begint het ook weer te kriebelen om verder te gaan.
De wasmachine mag nog een keer voor ons werken zodat we na een pauze van tien dagen Valencia onze tocht weer fris kunnen voortzetten. Ondertussen worden er afwegingen gemaakt welke weg we naar het zuiden nemen: langs de kust met de vele badplaatsen, drukke wegen maar redelijk vlak en zonnig warm of door het rustige binnenland, kleine wegen maar met de nodige bergen en zon met een fris tintje. We kiezen voor het binnenland, vanuit Valencia gaan we met de trein naar Cuenca om vanaf daar richting zuiden te gaan. De spullen worden weer ingepakt, tassen aan de fietsen gehangen, klaar voor de eerste kilometers in het nieuwe jaar.
Maar Valencia laat ons niet zomaar vertrekken….
Ruim op tijd zijn we op het treinstation, netjes in de anderhalve meter met mondkapjes rij voor treinkaartjes naar Cuenca. “Dos personnas, dos bicicletas, desde Valencia basta Cuenca”. De verstaanbaarheid met mondkapjes op + geluiddempend glas voor het loket in een galmende stationshal + Lilian ‘poco’ Spaans + lokettist ‘nada’ Engels zorgt voor een moeizame communicatie. Het enige wat Lilian uit de Spaanse woordenwaterval kan oppikken is “no bicicletas”. Een wijsvinger gaat richting informatiebalie. Daar zit een geduldige Spaanse die in het Engels uitlegt dat de fietsen niet mee kunnen omdat er op een deel van het traject bussen worden ingezet, vandaag, morgen, de komende drie maanden. Daar gaan we niet op wachten hoe aardig we Valencia ook vinden.
Terug naar af bekijken we andere mogelijkheden en komen op Albacete uit. Voor de zekerheid gaan we eerst maar eens informeren of dat wel mogelijk is met twee fietsen. We krijgen te horen dat het geen probleem is. Van loket naar info, van info naar loket: “Dos personnas, dos bicicletas, desde Valencia basta Albacete”. Dat gaat vlot en al snel rollen de kaartjes uit de printer maar dan worden de kaartjes nog eens uitgebreid bestudeerd door de lokettist en nog eens en nog eens en … dan loopt hij weg. Ondertussen groeit de rij achter Lilian met mensen die nerveuze blikken op hun horloge werpen.
Daar komt de beste man weer terug op zijn stoel, bekijkt de kaartjes opnieuw, kijkt op het computerscherm en loopt weer weg. Deze keer komt hij terug met de dame van de informatiebalie die ons kan uitleggen wat het probleem is. Er kan maar één fiets mee in de trein, voor de tweede fiets moet drie euro worden bijbetaald en dan kan het wel.
Dat probleem is voor ons geen probleem en snel op te lossen.
We bedanken beiden voor hun hulp, opgelucht dat alles is geregeld en dan zegt onze Spaanse infodame tot slot: “En nu nog duimen dat de trein rijdt want de vorige trein is uitgevallen.”
Wat een geruststelling en die boodschap horen we nu pas?!? We lopen het treinstation uit en brengen nog wat uurtjes door in Valencia, of er straks een trein is naar Albacete zien we dan wel weer.
Om kwart voor drie zitten we met tweeën in een nagenoeg lege trein waar ruimte genoeg is voor onze fietsen.
Morgen gewoon weer op de fiets verder het binnenland in waar alleen de bergen ons zouden kunnen dwarsliggen!
