Een verkoudheid die tegenwerkt en de pittige klim van een dag eerder maakt dat we vandaag een korte afstand fietsen. De bergen blijven ons uitdagen maar vandaag zijn het milde hellingen. We nemen de tijd en fietsen door slaperige middeleeuwse stadjes.
Voor de laatste vier kilometer rapen we moed bij elkaar want hoog voor ons staat ergens in Cantavieja een warme douche en een bed op ons te wachten.
Langzaam, langzamer, langzaamst, totdat we worden gedwongen om af te stappen. Ach, het is gelukkig mooi weer dan wandelen we het laatste stuk toch. Op dat moment komt er een Spaans engeltje voorbij: een wit busje stopt naast ons. De achterportieren worden uitnodigend geopend, wij hoeven geen seconde na te denken en grijpen deze kans met vier handen aan. De fietsen met bagage achterin, de fietsers voorin en zo brengt Pedre ons tot op de drempel van de hostal.
Pedre brengt onze gastheer op de hoogte, regelt een plaats voor de fietsen en sleept ons mee naar de bar aan de overkant voor een ‘cervesa’.
We staan buiten want Pedre wil graag een sigaret roken. Ties weerstaat alle verleidingen en zegt ook nog eens vol overtuiging: “I don’t smoke!” TROTS!!! Meer woorden maken we er niet aan vuil want dan wordt het moeilijk …
Als het ons te koud wordt nemen we afscheid van Pedre maar niet voordat hij heeft geregeld dat we vanavond in de bar kunnen eten.
“Muchas gracias Pedre!” en “Adios, Pedre!”
Na een warme douche en met droge kleren aan ons lijf maken we een wandeling door Cantavieja en genieten van het uitzicht en vooral van de laatste kilometers die nu diep onder ons liggen en ons bespaard zijn gebleven.
Trage kilometers over drie passen om naar Allapuz te komen. De nodige hoogtemeters worden op eigen kracht en deze keer zonder hulp van Pedre weggetrapt. De hellingen zijn lang maar gelukkig niet zo vreselijk steil.
Na iedere pas komen we in een totaal ander landschap terecht. Van ruige rotsen naar naaldbossen naar kale bergruggen. Een steenbok steekt voor onze wielen de weg over en een groep gemzen gaat er voor onze neus vandoor tijdens een moment van ‘even op adem komen’. Een groepje vale gieren neemt wel de tijd om voor ons te poseren.
Boven op de passen worden de truien en jassen goed dicht geritst en gaan de handschoenen weer aan voor een lange maar koude afdaling. Onder aan iedere afdaling ligt telkens een dorp klaar waar de plaatselijke bar geopend is zodat we ons kunnen opwarmen met een kop koffie terwijl de binnenkant van de jassen en de binnen- en buitenkant van de truien kunnen drogen, klaar voor de volgende ronde. De overige kleding zal moeten wachten tot het eindpunt.
We worden verrast door het prachtige Spaanse binnenland waar we doorheen fietsen. Evenzo verrassend zijn de vele grote varkenshouderijen die we eerder ruiken dan zien door de indringende geur.
De ochtenden stappen we op met twee graden, ieder uur komt er een graad bij, bergop kan de temperatuur plaatselijk sterk stijgen, terwijl bergaf de gevoelstemperatuur het vriespunt bereikt. Aan het eind van onze fietsdag stappen we af met maar liefst acht graden.
Na Teruel gaan we straks weer over een Via Verda terug naar de kust en wel naar Valencia. Daar gaan we de feestdagen doorbrengen en een korte ‘winterstop’ inlassen om in het nieuwe jaar het spoor weer op te pakken.
Tot slot nog een decembergroet voor:
Alle familie, vrienden, collega’s die ons missen.
Alle familie, vrienden, collega’s die wij missen.
Allen die korte of lange stukken met ons ‘meefietsen’.
Allen van wie we fijne reacties krijgen.
Allen die we onderweg hebben ontmoet.
… en allen die we nu misschien zijn vergeten te noemen …
Ties en Lilian