In grote en kleine dorpen zien we groepen kinderen marcheren op schoolpleinen of rond een sportveld. De onderwijzer geeft met een fluitje fanatiek het tempo aan. Is dit hoe in Griekenland het bewegingsonderwijs er uit ziet? Een beetje trieste vertoning in een land waar de bakermat van de Olympische Spelen ligt.
Als we in Aitoliko komen loopt iedereen er op zijn paasbest bij. De hoofdstraat is afgesloten voor het verkeer. Nieuwsgierig wat er gaat gebeuren blijven we staan kijken. Een parade van groepen schoolkinderen komt voorbij. Het is 28 oktober “Ochi” dag, een nationale feestdag in Griekenland. In het hele land zijn parades van militairen en scholieren. Op deze dag wordt herdacht dat in 1940 de toenmalige premier van Griekenland “Ochi” oftewel “Nee” zei op de vraag om mee te werken aan de Italiaans/Duitse alliantie.
Dan valt bij ons het bekende kwartje! De ‘gymlessen’ die we dachten te zien waren voorbereidingen op de parade! Nu maar hopen dat de gymlessen er daadwerkelijk anders uitzien!
De laatste dagen fietsen we afstanden die thuis bij een rustige zondagmiddag horen. We fietsen minder kilometers maar maken des te meer hoogtemeters, onze benen zijn weer aardig gewend aan het klimmen. We slingeren langs de mooie kust, beneden door slaperige dorpjes waar het zomerseizoen erop zit, boven wachten de prachtige uitzichten.
Op een paar kilometer na hebben we de weg voor ons zelf. We hoeven alleen maar om ons heen te kijken en te genieten van de mooie omgeving waarin we fietsen.
Bij een Kantina langs de weg hebben we een gezellige ontmoeting met Lucy en Simon van het Britse kanaaleiland Guernsey. Zij staan op het punt om verder te fietsen richting Athene en verder, wij komen aan voor een bord spaghetti. Genoeg gesprekstof om dat even uit te stellen: route, lange reistijd, plannen, fietsen, bagage, tips, onderwijs en Brexit komt allemaal voorbij. Een klein uur later stappen Lucy en Simon op hun fietsen en wij gaan wat eten. “Goede reis”, “Keep save”.
Ondertussen is in Griekenland de zomertijd ingewisseld voor de wintertijd. Nu het om zes uur al donker is komt het einde van de fietsdag vroeger in zicht willen we voor het donker ‘binnen’ zijn.
De ochtenden hebben tijd nodig om op temperatuur te komen maar dan is het ook lekker warm en kunnen we in ons shirt fietsen totdat het rond vier uur weer afkoelt.
Igoumenitsa, een kruispunt van keuzes. In een aangenaam zonnetje met uitzicht op Korfoe overleggen we de mogelijkheden. Gaan we door naar Albanië, waar de bergen steeds hoger worden, of nemen we hier de boot naar Italië maar dan eindigt Griekenland wel heel abrupt. Och, waarom niet eerst een uitstapje naar Korfoe? We fietsen naar de haven voor de boottickets, tweemaal Lefkimmi. “Hurry up, the boat leaves in three minutes!” We snellen de kade over en zijn nog mooi op tijd.
We nemen ons voor het fietsvirus een beetje te temperen en op Korfoe een weekje vakantie te houden.
Het vakantiegevoel begint goed: gezellig huisje gevonden in Leskimmi, totdat we een uur later worden gebeld door de eigenaar dat er helaas geen elektriciteit is en het feest niet doorgaat. Snel zoeken we een alternatief en komen in Kavos uit een paar kilometer van Lefkimmi.
We fietsen door een Kavos dat er als een spookdorp uitziet, verlaten en alles gesloten. Hetzelfde geldt voor het appartementencomplex waar we moeten zijn: verlaten en gesloten! We staan op het punt om te bellen als de buurvrouw haar hoofd over het balkon steekt. Of we een kamer zoeken, nou nee, we hebben al een kamer alleen zien we niemand. “Er is ook niemand want het is gesloten”, weet de buurvrouw te vertellen. Zij maakt daar schoon en alles is opgeruimd voor de winter.
Als we willen kan zij ons een kamer aanbieden. Ja, graag! Ook de buurvrouw heeft de kamers al winterklaar, geen probleem snel worden er wat lakens uit de kast gehaald. We krijgen de kamer met het beste uitzicht maar daar moeten we wel wat traplopen voor over hebben. Voor vannacht hebben we weer een bed en de hulp van Alberto Stegeman, ‘Help, red mijn vakantie’, hoeft niet te worden ingeroepen.
Na een stormachtige nacht met veel regen schijnt om tien uur de zon al weer. Ondanks de vriendelijke en hulpvaardige Griekse buurvrouw besluiten we vandaag toch verder te gaan. Kavos is nu niet bepaald een plaats waar we een week willen blijven. We fietsen verder en zien wel wat het gaat worden.
Het noorden van Korfoe is bergachtig dus dat laten we voorbijgaan, het midden heuvelachtig, okee dat kunnen we wel hebben. De illusie dat het zuiden vlak is gaat snel over, opnieuw van die fijne steile hellingen om tegenop te ploeteren. Naarmate de dag vordert zijn we het erover eens dat we genoeg Korfoe hebben gezien. Het fietsvirus is niet te stoppen ondanks het goede voornemen om een weekje vakantie te houden.
