“STOP!” “STOP!” “STOP!”
Verstopt in hun donkere hokjes worden we teruggefloten door de Bulgaaarse en Griekse douane. Terug naar loketje Bulgaije, paspoortcontrole, dan door naar loketje Griekenland. Paspoorten: oké, QR-vaccinatiecode van Lilian: oké, QR-vaccinatiecode Ties wordt niet naar gevraagd, PLF formulier: oké. De bus van de firma Fiets(virus) mag door, welkom in Griekenland!
Meteen na de grens kan de regenkleding weer aan want de regen in Griekenland is net zo nat als in Bulgarije.
Een kilometer verder staan de tolpoorten van de snelweg. Het is zondag en op enkele vrachtwagens na is er geen verkeer. Wij durven het wel aan om over de brede vluchtstrook te fietsen tot de eerstvolgende afslag. Alleen, wat vinden ze daarvan bij de tolpoort? “Good morning, you don’t have to pay. Have a nice day!”
Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en fietsen snel de snelweg op.
In het eerste dorp dat we tegenkomen vinden we een koffiehuis met koek. We krijgen er nieuwsgierige blikken bij maar sinds lange tijd wordt er nu ook gevraagd hoe we uitgerekend in hun dorp terechtkomen. Genoeg stof tot praten en dat allemaal in het Duits. We begrijpen dat veel mannen in deze streek twintig jaar of langer in Duitsland als gastarbeider hebben gewerkt. Na de koffie en genoeg zoetigheid waar we de rest van de dag op vooruit kunnen stappen we weer op. Uitgezwaaid door de mannen. Waar de vrouwen zijn? Geen idee.
Na een lange dag in de regen komen we ’s avonds van buiten en van binnen kletsnat aan bij onze overnachting. We worden warm ontvangen en de fietsen met kletsnatte tassen krijgen een plaatsje in de voorraadkamer.
De regen heeft de fietsen en tassen grondig schoon gespoeld maar dat wordt de volgende dag weer snel ongedaan gemaakt. Bij het eerste beste Griekse modderpad zit alles weer lekker onder de smurrie. Een overblijfsel van de regen van de vorige dag want nu laat de zon zich weer zien.
Aan het einde van de middag ontmoeten we na lange tijd weer eens fietsers. Drie vrienden uit Oekraïne die een tocht door Griekenland maken. Na een gezellige babbel gaan we verder voor de laatste kilometers van de dag.
Regen en zon lijken elkaar dagelijks af te wisselen. Onze schoenen en kleren zijn na een dag zon weer droog, klaar om de volgende dag met regen opnieuw nat te worden. Voordat we ons in de bui storten genieten we extra lang van het heerlijke uitgebreide ontbijt.
Na de heuvels met velden vol notenbomen, olijven, druiven, kiwi’s en katoen komen we bij de kust. Daar liggen de vakantieplaatsen er verlaten bij nu het zomerseizoen er op zit. Op de achtergrond liggen de bergen verstopt in de wolken. Een er van is de Olympus, de hoogste berg van Griekenland.
Toch nog even goed kijken of we de juiste weg volgen en rijden de stoep op. Dan wordt er iets naar ons geroepen, “Sorry, we gaan al opzij!”. Nee, het is de bedoeling dat we binnenkomen. We staan voor een autowasserette en de eigenaar begint belangstellend te vragen waar we vandaan komen en natuurlijk waar we naar toe gaan. In zijn vrije tijd trekt hij er op uit met de wielrenfiets. Hij is dus goed bekend met wegen in de omgeving die geschikt zijn om te fietsen voor ons.
Zijn fietsmaatje heeft een koffiehuis in Leptokarya. Het ‘Velo Cafe’ , daar moeten we dan ook langs gaan. Maar wat kan hij ons aanbieden: water, wc? Jammer we hebben net onze stop gehad maar hij laat ons niet gaan zonder een energiereep en banaan mee te geven voor onderweg. Zo kunnen we wel door tot Athene!
Voor nu houden we het bij Leptokarya waar we natuurlijk eerst langsgaan bij het ‘Velo Cafe’. Jammer genoeg is zijn maatje er vandaag niet.
Onze eerste kennismaking met Griekenland is goed ondanks de regen, het zwerfvuil, de zwerfhonden, zwerfkatten en zwerftreinen.
We besluiten een dag in Leptokarya te blijven om verdere plannen te maken en vooral om onze kleding te wassen, dat laatste is hoognodig. Maar goed dat je ons niet kunt ruiken op de foto’s!
