“Laten we hier stoppen.”
Op een zondagmiddag in Rovies, in een straaltje zon op een Grieks pleintje vol gezellige Griekse drukte ploffen we neer. Een bord spaghetti gaat er in als koek.
“Laten we hier blijven.”
Een uur later zitten we op een Grieks balkon met uitzicht op zee met een karaf Griekse wijn van onze Griekse gastvrouw.
Welkom op Evia!
De warme gastvrijheid van de Grieken doet ons goed, zeker na een dag regen en ploeteren over zandpaden om de bergen te trotseren. Bergaf gaat minstens zo langzaam als bergop. Door de steile hellingen en de modder gaan we vol in de remmen naar beneden.
We horen en zien berichten over onweersbuien en overstromingen in Griekenland, gelukkig blijft ons dat bespaard en pikken we alleen de regen mee.
Over stille wegen en paden fietsen we tussen de olijfbomen door de bergen en af en toe kunnen we een blik op zee werpen. We komen door kleine dorpen, daar worden we bij ieder huis op onze plaats gewezen door kleine keffers, brute blaffers of grote grommers. Gelukkig altijd achter een hekwerk en soms ook nog aan een touw.
De zwerfhonden zijn een ander verhaal. Bij hen is het iedere keer afwachten hoe ze reageren op ons. Soms komt er geen reactie of een korte onverschillige blik. Andere keren komen we er vanaf met wederzijds blafwerk. In het ongunstige geval wordt de achtervolging op ons ingezet.
We fietsen over een stille kleine weg langs een verlaten terrein. In de verte horen we geblaf, gelukkig heel ver weg. Dat is niet voor ons bedoeld. Komt dat geblaf nu dichterbij of lijkt dat maar? Is dat toch voor ons bedoeld?
“TIES, FIETSEN!!!” Lilian ziet achter zich een groep van vijf, zes honden luid blaffend opduiken uit de struiken die duidelijk niet uit nieuwsgierigheid op ons af komen rennen. Net op tijd komen we bij een doorgaande weg uit waar het drukker is en de groep honden afhaakt en wij opgelucht verder fietsen.
In Glyfa eten we de laatste portie moussaka die “my mother fresh made”. Of wij met die, enigszins protserige, catamaran zijn die voor anker ligt voor het dorp? Nou nee, wij zijn op de fiets. Onze Griekse valt bijna om van verbazing en helemaal als ze hoort welke omweg we hebben gemaakt. ”You are crazy!” Misschien wel maar wij hebben er in ieder geval veel plezier in. Na de heerlijke moussaka laten we haar weer alleen achter met de honden en katten van het dorp. Glyfa is een klein dorp en nu de zomerse drukte verdwenen is ligt het er stil bij. De jongeren hebben het dorp al veel eerder verlaten. Ook wij gaan weg en nemen de veerboot vanuit Glyfa naar het eiland Evia. Verder naar het zuiden op zoek naar de Griekse zon.
