Vier blozend rode appeltjes liggen klaar bij de fietsen als we opstappen. We nemen afscheid van Ilina die tot het laatst haar best doet om ons te verwennen met allerlei lekkers.
We slingeren door een zwartgeblakerd landschap omhoog de bergen in om naar de andere kant van het eiland Evia te komen. Begin augustus is er op Evia een elf dagen durende bosbrand geweest die een groot gebied heeft verwoest. Wat er verloren is gegaan zien we pas goed als we in het onaangetaste deel komen. Een fantastisch groen gebied met overal grote aantallen bijenkasten en aan de naaldbomen plastic zakken om hars op te vangen. Een flinke klap voor de mensen in het getroffen gebied voor wie dat hun bron van inkomsten was.
Na de eerste top volgt een lange afdaling. Onderweg stoppen we bij een ‘Kantina’, drinken wij hier koffie of gaan we nog wat verder. Uiteindelijk mengen we ons op uitnodiging tussen de mannen. Een van hen spreekt goed Engels na jaren in de VS te hebben gewerkt. Hij is teruggekomen naar zijn geboortedorp om daar van zijn oude dag te genieten tussen oude vrienden. Fijn zo’n tolk bij de hand. Voordat we verder gaan geeft onze tolk nog aanwijzingen hoe we verder moeten, niet zo heel ingewikkeld want er loopt maar een weg. Wel een die weer vijftien kilometer omhoog gaat om vervolgens weer af te dalen naar de ene kant van Evia.
Na deze bocht zouden we toch bij het hoogste punt moeten zijn?!? A#^ghr#*, nog een bocht en weer een en… Maar dan komt toch eindelijk het hoogste punt in beeld en kunnen we uitrollen naar de kust! Tenminste, nadat we een laatste verraderlijke hobbel van een kilometer op weg naar beneden hebben weggewerkt met benen die voelen als lood maar dan kunnen we ook echt uitrollen.
Zo mooi, ondanks de gevolgen van de brand, en rustig als het noordelijke deel van Evia is met de kleine kustplaatsen zo veel drukker is het zuidelijke deel. Niet alleen de dorpen maar ook op de weg. Naast de weg neemt ook de rommel weer toe, blikjes, plastic flesjes en af en toe een berg grof vuil. Met ook nog een portie bergpassen in het vooruitzicht varen we liever met de veerboot naar de overkant, in de hoop dat het daar beter is.
Onze kennismaking met de Griekse bergen is niet mis. Met de zware kilometers van de vorige dag nog in het spiergeheugen liggen de volgende hellingen al weer op ons te wachten. Reden genoeg om voor de gemakkelijke weg te kiezen en op tijd te stoppen. Athene ligt er al zolang, dat zal de komende dagen ook nog wel zo zijn.
Onderweg komen we langs een vluchtelingenkamp wat er, omheind met een hoog hekwerk en prikkeldraad, als een gevangenis uitziet. We voelen ons bevoorrecht dat we in alle vrijheid door Europa kunnen fietsen …
Nog twaalf kilometer en dan zijn we in Athene. In de verte een stipje Akroplis, daar moeten we zijn! Zesendertig kilometer later komen we aan op plaats van bestemming. Aan de voet van de Akropolis staat een douche op ons te wachten en een wasmachine voor onze kleren. Met zo’n herkenningspunt in de buurt moet het appartement toch gemakkelijk te vinden zijn. Maar we onderschatten het gigantische oppervlak van de stad, de gigantische drukte en tussen alle bebouwing ben je al blij om nog iets van de lucht te kunnen zien.
Door alle drukte in de stad voelt het alsof we in een puzzel van Jan van Haasteren zijn beland!
Maar ….. we hebben de zon gevonden! Gelukkig voor Athene en voor ons is na de regenoverlast van een week eerder alles weer opgedroogd.
Met de Akropolis in de buurt, een fietsenmaker voor nieuwe remblokjes aan de overkant, een wasmachine naast de deur en een opticien voor de bril van Lilian om de hoek zitten we op een A-locatie. Onze fietsen krijgen een plaatsje in de kelder, met alle heuvels in de stad gunnen we ze een paar dagen rust net als onze benen. Alhoewel de wandelingen er soms ook inhakken.
We blijven in de buurt rondom de Akropolis rondhangen en alleen daar kijken we onze ogen al uit.
En dan valt ook weer het verschil op tussen de hoofdstad en de rest van het land, tenminste wat we tot nu toe van Griekenland hebben gezien. Schone straten tegenover het zwerfvuil langs de wegen, volgzame getrimde en aangelijnde honden tegenover de waakhonden en zwerfhonden. Mannen en vrouwen samen op de terrassen tegenover enkel mannen in de koffiehuizen en kantina’s in de dorpen.
Na een dag rondcirkelen bij de Akropolis, tijd om een ander wijk te verkennen. We proberen om ongeveer op dezelfde hoogte te blijven. Vooral niet te ver omlaag lopen want dat moeten we later ook weer omhoog klimmen. Bij de oude gasfabriek, nu een opgepimpt cultureel centrum zoals de Westergasfabriek in Amsterdam, Verkadefabriek in Den bosch en de Noordkade in Veghel, nemen we tijd voor koffie en bekijken tegelijkertijd het vervolg van onze route.
Wanneer we de wijk induiken komen we weer ogen tekort, vooral bij de markt die we tegen komen.
Bij de kathedraal is de ingang afgezet, er staat een handjevol nieuwsgierigen en op een podium staan fotografen met flinke lenzen in de aanslag. Nieuwsgierig vragen we aan twee mannen wat er aan de hand is. Ah, twee Nederlandse royaltyfotografen die zich voorbereiden op de reportage die ze morgen willen maken. Dan trouwt namelijk de zoon van de voormalige Griekse koning of was het nu de kleinzoon? Even later zien we het aanstaande bruidspaar naar buiten komen en pikken we een (love) ‘Story’ momentje mee.
In Athene hoef je je niet te vervelen en anders is er altijd wel een spel in de buurt om te spelen.
Wij kijken met verbazing toe hoe je het spel ‘Rush hour’ in het echte leven ‘speelt’. Je zult als eigenaar heel wat geduld moeten hebben wanneer je je auto weer mee wil nemen van de parkeerplaats. Er wordt heel wat heen en weer en weer terug gereden met verschillende auto’s voordat de juiste auto er uit is gereden. En dan moet er ook nog rekening worden gehouden met het verkeer dat ondertussen door de straat rijdt. Pfff, ga toch fietsen!
Met vier nieuwe remblokjes rijker, fris gewassen kleren, een gerepareerde bril van Lilian, en veel indrukken van Athene kunnen we weer verder!
