Welkom in Letland!
Waar in Estland de wegen aan een nieuwe tweede asfaltlaag toe lijken te zijn, zijn ze in Letland nog niet aan de eerste laag toegekomen. Het is kiezen tussen het asfalt van de snelweg of zanderige, halfverharde bospaden en wegen.
Om de snelweg te mijden gaan we slingerend over de bospaden waar we af en toe het spoor bijster raken en toch ook weer vinden. Lekker rustig fietsen betekent ook dat we op een dag niet veel kilometers verder komen.
Met twintig graden lijkt het wel een tropische dag na dagen en weken van temperaturen ver onder de twintig graden en bijbehorende regen. ’s Avonds kunnen we eindelijk ons tentje weer eens gebruiken.
Het blijft hollen of stilstaan in Letland. Het ene moment kunnen we kilometers vreten op het afalt van de snelweg het volgende moment staan we stil voor een berg keien.
We volgen een fietsroute waarbij het mooie brede pad verandert in een karrenspooor en vervolgens in een smal grasspoor langs een steile helling naar het strand. Uiteindelijk houdt het pad helemaal op en komen we uit bij een trap die naar het strand leidt. Omkeren vinden we geen optie dus dragen we de tassen en fietsen om de beurt naar beneden. We ploegen over het zandstrand verder en dan doemt de volgende hindernis op, een grote stapel keien waar deze kuststreek bekend om staat ligt ons op te wachten. Weer wordt alle bagage van de fietsen gehaald en lopen we met de fiets zo goed en zo kwaad als het kan over de keien. Vervolgens worden de tassen gehaald en gaat alles weer op de fietsen, weer door het zand ploegen totdat de volgende keienhobbel moeten worden overbrugd … geen doen …
Vanochtend zijn we op tijd vertrokken en nu, na twee uur zijn we zeven kilometer verder als we letterlijk en figuurlijk stranden op het strand, de naam Boulder Beach doet zichzelf eer aan. Waar we gisteren nog ‘ooooh’ zeiden bij het zien van al die keien is het nu ‘aaargh’!
We zien een opnieuw een trap met een duidelijk bordje ‘PRIVIAS’ maar zolang we geen boze bewoner of agressieve hond tegenover ons krijgen wagen we het er op om bagage en fietsen naar boven te sjouwen in de hoop daar weer een pad te vinden.
Eindelijk weer een normaal pad waarover we verder kunnen. Een stuk verderop ontmoeten we Martin en Dees uit Nederland die de andere kant op fietsen. Na een gezellige babbel en uitwisseling fietsen we weer door, zij na een verre tocht op weg naar huis, wij op weg voor een verre tocht verder van huis.
Riga is vandaag niet meer haalbaar ook al waren we vroeg op pad. In de loop van de dag zoeken we een camping maar de een na de ander blijkt enkel een park met vakantiehuisjes te zijn en ondertussen komt Riga steeds dichterbij.
Stug fietsen we door, het mooie weer helpt daarbij een handje. We spreken een man aan, misschien kan hij ons helpen. Na de vraag ‘Do you speak English?’ krijgen we een overtuigend en volmondig ‘Yes, of course!’ als antwoord. Maar dat is waarschijnlijk ook het enige Engels dat hij kent en zo volmondig is hij nu ook weer niet als we slechts een tand kunnen ontdekken. Bij de plaatselijke supermarkt halen we wat te eten om daarna alsnog door te fietsen naar Riga. Daar zien we onze tandeloze gids met een fles wodka huiswaarts lopen.
We zoeken een route door het bos maar zodra we het strand in zicht krijgen keren we om. Helaas zit er niets anders op om over het drukke asfalt verder te gaan. Al die voorbij razende auto’s, dat zijn vast de paddestoelenzoekers die we vanmiddag overal in het bos zagen en die nu met hun goedgevulde emmers en tassen weer naar huis gaan.
Zo belanden we na een lange dag toch nog in Riga. Door grote groene parken en langs gezellige terrassen fietsen we de stad in op zoek naar de camping.
De volgende dag op het terras bij een bakker met koffie en koek komt de twijfel. Wat gaan we doen, wordt het weer een dagje stad of … Het is te mooi weer om niet te fietsen. De knoop wordt doorgehakt, ondanks dat we het mooie Riga tekort doen met ons bliksembezoek fietsen we verder.
De eerste zestien kilometer gaan over groene paden de stad uit, dan verder over bospaden met af en toe een paar kilometer snelweg. Nog steeds niet prettig maar we raken er ondertussen aan gewend ook omdat het niet anders mogelijk is en zolang we niet op het strand terechtkomen…
Maar dan komt het onmogelijke! We moeten een spoorbaan oversteken en vervolgens een snelweg om het pad te kunnen volgen. De vangrails zijn er op gemaakt om er tussendoor te slingeren. Maar goed dat we een helm dragen!!!
Als we veilig en wel aan de overkant zijn komt er een wielrenner aan die feilloos invoegt op de snelweg!
De fijne kleine camping met de ontzettend gastvrije en praatgrage eigenaar maakt alles goed. Laten we hem boer Kris noemen want hij doet ons veel denken aan boer C. te R. een andere gastvrije en praatgrage campingeigenaar. Kris biedt aan dat we ons tentje in de grote partytent op het terrein opzetten want er wordt vannacht behoorlijk wat regen verwacht. Daar maken we graag gebruik van, evenals van de keuken die er ook is.
Zo staan we met tent en fietsen lekker droog en jammer genoeg valt er de hele nacht geen druppel!
We besluiten een dag langer te blijven, heerlijk rustig, mooie plek en even tijd om het een en ander bij te werken, wassen en regelen.
Na twee dagen nemen we afscheid van Kris die ons veel ruggenwind en zonneschijn toewenst. Volgens hem heben we nog een mooie maand september te verwachten, in Letland de zogenaamde ‘grootmoeders zomer’. Laten we hopen dat hij gelijk krijgt!
Ergens in Letland hebben een paar Letten niet goed zitten opletten. We hebben het al eerder gemerkt bij routes van fietspaden …. En nu weer, een mooie fietsroute die over een mooie fietsbrug gaat maar wie bedenkt er zo’n geweldig onhandige helling bij en ook nog net iets te kort om de overkant droog te halen!
Na de laatste Letse obstakels fietsen we Litouwen binnen. Benieuwd waar de ‘Lee Towers’ ons mee gaan verrassen!
