“Als we deze route nemen hoeven we niet verder door de stad te fietsen en ook geen kilometers langs de snelweg“.
Goed plan, dat doen we, totdat we verzanden in het mulle zand van de bospaden. We balanceren en manoeuvreren zo goed en zo kwaad als het kan omhoog en omlaag verder. Korter en rustiger is deze route zeker maar we hebben er veel meer tijd voor nodig dan gedacht. Gelukkig weten we dat er een douche en een bed op ons wachten aan het einde van de dag.
We zijn al weer vijf dagen op pad in Polen nadat we met warme wensen en een vitaminenrijke mango voor onderweg worden uitgezwaaid door een alleraardigste mevrouw uit Potsdam. Voor de grens horen we boven ons in de lucht nog een groep kraanvogels roepen, voor hen ook een voorspoedige reis gewenst straks naar het zuiden.
Over een zandpad door het bos verlaten we Litouwen en over het erf van een boerderij komen we Polen binnen. Geen grenswacht die ons opwacht maar wel een goed gemotiveerde waakhond, gelukkig is hij aangelijnd maar de lijn zou net iets korter mogen zijn om je veilig te voelen.
We springen een uur terug in de tijd en kunnen zo langer doorfietsen maar het is ook meteen een uur vroeger donker.
Bij toeval ontdekken we een fietsroute ‘Green Velo’ die grotendeels langs de oostgrens van Polen loopt. Een route over kleine, stille wegen en paden en waar nodig fietspaden langs drukkere wegen, mooie picknickplaatsen, goed bewegwijzerd en door mooie natuurgebieden. Met de app erbij heel fijn om te fietsen. Het mooie weer van de Poolse grootmoeder is daarbij een bonus.
Ondanks dat mooie weer koelt het ’s avonds snel af en ’s ochtend heeft de dag tijd nodig om op temperatuur te komen. Na onze eerste Poolse kampeernacht vinden we een dun ijslaagje terug op de fietstassen die aan de fietsen zijn blijven hangen. Daar komen die koude voeten van, zelfs met sokken aan!
Omdat we steeds minder campings zien die nog geopend zijn overnachten we in hotels. De prijzen vallen reuze mee, we hebben onderweg af en toe een camping gehad die duurder was.
We komen in de buurt van Bialowieza waar het grootste oerbos van Europa te vinden is, deels in Polen maar het grootste deel ligt in Belarus. Naast de bijzondere bomen en beplanting zijn er veel vogelsoorten te vinden en onze grote vriend de wisent. Je mag het gebied niet in zonder gids maar voor de wisenten is dat voor ons ook niet nodig want die vinden we thuis in de achtertuin.
Er is niets te vinden onderweg waar we koffie kunnen drinken dus zoeken we een bushokje op voor ons eigen koffiekannetje met koek. Ver van de bewoonde wereld zien we een film uit andere tijden aan ons voorbij komen. Moeder en zoon die aardappels rooien op het land. Ze zijn vast al vroeg begonnen want even later komt zoon voorbij met trekker en aanhanger waarop volle zakken aardappelen liggen. Even later komt moeder van het veld op een fiets die vol hangt met mandjes, gebruikt om de aardappelen verzamelen. Ah, en daar hebben we de buurvrouw die net de koe van stal heeft gehaald om te melken. Ze maken allemaal een gezellig praatje, uiteraard in het Pools, ook al zeggen we geen Pools te spreken, er wordt gewoon door gebabbeld. Het valt sowieso op dat er meer wordt gepraat en gegroet. De taalkeuze is Pools of Russisch, voor ons is het allebei Chinees.
De Russische invloed zien we terug in een van de hotels, aan de inrichting van veertig jaar geleden is niets veranderd, sober, een aantal meubels zijn ondertussen versleten of vergeten, verkleurde schilderijtjes, kapotte lampen en verlichting die niet zijn vervangen. Wat een verschil met andere hotels die we zien en waar flink wordt uitgepakt in een stijl, of geen stijl, waardoor het er allemaal weer te onecht uitziet.
100 dagen samen onderweg
Na honderd dagen hebben we alle soorten wegdek onder onze wielen voorbij zien komen en soms stevig gevoeld:
gras, gravel, grind,
kleine keien, grote keien, kasseien,
vers asfalt, gatenkaas asfalt, plakkaten asfalt,
beton, klinkers,
modder, hard zand, zacht zand, strandzand,
wasbordwegen
Maar, de stemming in het reisgezelschap is nog opperbest!
