Gaan we nog een stuk door het bos langs de grens met Belarus of nemen we een kortere route? Na een tiental kilometers wordt de keuze voor ons gemaakt. Een politiewagen met twee agenten staat klaar om ons te laten stoppen, een deja vu met de Noorse grens.
Covid-19 controle? Geen paniek want we gaan de grens niet over, we blijven in Polen.
“Nee, geen Covid-19 maar politiek, niemand mag het grensgebied in want er zijn militaire activiteiten, geen foto’s, geen film“. Dat is duidelijk en we doen ook geen moeite om de politiemannen te overreden, wij gaan ons hier niet in mengen en draaien braaf af richting Warschau. De agenten laten we achter, overgeleverd aan de muggen want die zetten met dit mooie weer opnieuw de aanval in.
Er vallen direct een paar kwartjes:
‘Ping‘, de militairen en voertuigen die we een dag eerder in een dorp zagen en waarvan wij dachten dat het bij een kazerne was, is toch gewoon een woonkazarne.
‘Ping‘, de politieauto midden in het bos op een verlaten zandpad naar Bialowieska, dat was dus grenscontrole in plaats van snelheidscontrole.
‘Ping‘, ’s ochtends de drukte met overdreven veel politieauto’s en nog veel meer agenten bij het politiebureau in Hajnowka.
We hebben duidelijk iets gemist in het nieuws. Later lezen we dat Belarus en Rusland een grote militaire oefening houden die de Polen in staat van paraatheid brengt. Als Ties de nieuwsberichten verder napluist komt er een heel ander beeld naar voren. Een steekspel tussen Polen en Belarus.
“Zo buurman Polen, jij wil een van onze topatleten asiel verlenen? Daar zijn we niet blij mee maar als je dan toch zo vriendelijk bent dan maken we meteen de weg vrij voor de vluchtelingen waar we mee in onze maag zitten. We hebben het al druk genoeg met ons huishoudboekje en een aantal dwarsliggers die niet tegen hun verlies kunnen”.
“Maar buurman Belarus, een asielaanvraag kunnen we wel aan, veel meer wordt te veel dat kunnen we niet gebruiken, dan plaatsen we een hek in onze tuin“.
Kortom: niemand mag het grensgebied in om pottenkijkers (= journalisten en hulpverleners) weg te houden. Ondertussen zijn de vluchtelingen een speelbal van de twee buurlanden en kunnen geen kant op, eenmaal de grens over worden ze door Polen teruggestuurd en Belarus wil ze niet terug …
Die houding staat dan weer in contrast met het geloof. In ieder dorp hoe klein ook is wel een kerk te vinden en soms zelfs een kerk in aanbouw. Tel daarbij alle kruisen, Christus- en Mariabeelden langs wegen, bij velden en in voortuinen dan zou je toch geloven dat de Poolse bevolking erg gelovig is. Of houdt dat op bij het tuinhek en houd je je naasten op veilige afstand buiten dat tuinhek?
Na twaalf dagen achter elkaar in het zadel maken we in Warschau even pas op de plaats. De fietsen zijn aan een onderhoudsbeurt toe maar dat geldt ook voor de fietstassen met inhoud. Alles wordt binnenstebuiten gekeerd en weer herpakt. We beraden ons over de route die we verder gaan, brengen een bezoek aan het centrum van Warschau en tussendoor wordt de wasserette ingeschakeld.
Warschau, een stad van uitersten met een oud centrum, nieuw centrum, nieuwe en oude stadsdelen. Tijdens de Tweede wereldoorlog is het oude centrum helemaal verwoest en later weer opgebouwd. Bijna al het oude in het oude centrum is dus “nieuw”. Dat is heel knap gedaan en het ziet er erg mooi uit alleen de sfeer smaakt naar Valkenburg met vooral souvenirswinkels en horeca en de bijbehorende toeristen.
Er zijn ook stadsdelen die nog wel oud zijn, waar nog niet is geïnvesteerd in renoveren of vervangen. Misschien minder mooi maar wel gezelliger door het gewone leven dat zich daar afspeelt.
