Maand: juli 2021

Drie dagen Andenes, drie dagen Code Oranje!

Code Oranje – 1
Als we in Andenes aankomen is het droog maar dat verandert al snel in regen en wind (kracht 6 met pieken van 8). We staan op een open veld direct aan de kust met ons tentje als windvanger in de regen. De hele nacht roffelt de regen op het wapperende tentdoek maar wij liggen droog en windstil.
De hele volgende dag blijft het regenen met een sterke wind, van de drie meter naar het toiletgebouw word je al kletsnat. Samen met nog twee fietsduo’s brengen we de dag door in de droge, warme keuken.

Code Oranje – 2
De wind en de regen zijn weg maar twee Franse fietsers razen over de camping op zoek naar hun ‘orange bag’ die weg is met geld, bankpassen en andere kostbaarheden die je niet kan missen. De Fransman is de oranje zak in het toiletgebouw vergeten waar Ties hem vannacht nog wel heeft gezien. Na onze ervaring in Göteborg krijgen zelfs wij plaatsvervangende buikpijn, dit wil je niet meemaken! De Fransen gaan met de veerboot naar Senja, het volgende eiland, en wij maken een wandeling. Later in de keuken met een kop thee kijken we stomverbaasd op als een Noor de keuken binnenstapt en een oranje zak omhoog houdt. Of deze zak vanen vraagt van ons is, hij heeft hem ’s nachts in het toiletgebouw gevonden en meegenomen met de bedoeling om deze ’s ochtends bij de receptie af te geven.
Maar … niet meer aan gedacht en rijdt verder totdat hij hem ’s middag tussen zijn spullen weer tegenkomt. Hij komt speciaal terug om de oranje zak alsnog aan de eigenaren terug te geven die dus weg zijn naar het volgende eiland en vandaag vaart er geen veerboot meer.
Na overleg met de receptie wordt de zak aan ons overgedragen, wij gaan dezelfde richting op. Na contact met de eigenaar kunnen we afspreken dat wij de zak op de camping in Tromsö achterlaten waar zij hem dan weer kunnen ophalen. Gelukkig is er niets gestolen maar toch weer een heel gedoe voor degenen die het overkomt!

Code Oranje – 3
Onze Noorse buurman brengt ons met de auto naar de haven voor de walvisexcursie. Voorbereid met warme kleding, brood, bananen en pilletjes tegen zeeziekte gaan we vol goede moed aan boord.
Het is nog mistig en de zee is onstuimig, af en toe verdwijnt de horizon of slaan er golven over de reling. Na de eerste koffie en droge koekjes trekken we om de beurt wit weg en haalt Ties voor de zekerheid twee braakzakjes die we al snel in gebruik hebben en het blijft niet bij een zakje. We zijn zeeziek, een hele nieuwe ervaring voor ons, van de vijf uur die we onderweg zijn worden het vier verschrikkelijk, lange, beroerde uren. Frustrerend dat we niet zoals op de fiets kunnen afstappen, omkeren of even pauzeren in een bushokje. We hebben duidelijk geen zeebenen!
Wel zien we zes walvissen dicht bij de boot zwemmen en een duik zodat de walvisstaart mooi is te zien. Zijn we in ieder geval niet voor niets ziek geweest.
Brak, leeg, koud, moe gaan we van boord en lopen terug naar de camping blij met vaste bodem onder onze voeten.
De woeste zee is niet aan ons besteed, voortaan bewonderen we walvissen wel bij National Geographic vanaf de stabiele zitbank.

• 

• 

• 

•