“Zachtjes tikt de regen op het ……” in onze cocon geen zolderraam maar we horen de regen wel op het tentdoek tikken. We kijken elkaar aan, ons plan van vroeg opstaan en vroeg vertrekken om de c en c’ers een paar uur voor te blijven laten we varen en draaien ons nog eens om. Dan maken we er maar een rustdag van.
Als we opstaan hangt er een donkere lucht boven ons waar met enige regelmaat regen uitvalt. Tijdens het ontbijt lijkt het op te klaren, zullen we dan toch verder gaan? Prompt valt er weer een bui en zo blijven we wikken en wegen.
Maar ja, uiteindelijk is zelfs een regenbui niet tegen het fietsvirus opgewassen.
We pakken ons boeltje bij elkaar en fietsen in de warme regen naar Vemdalen, geen grote afstand maar prima voor een middag. We laten de E45 rechts liggen en maken de keuze voor een rustige weg linksom nu het kan. We zijn blij met die keuze, de weg hebben we (bijna) voor ons alleen, de stijgingen zijn heel vals maar dat vinden wij prima!
Ondertussen laat de zon zich steeds vaker zien en hoeven wij alleen maar te trappen en te genieten, door de wisselende bewolking krijgen we iedere moment een ander schilderij voor ons te zien.
De camping waar we terecht komen is gericht op winterkamperen, onderweg er naar toe zagen we al skihellingen. Bij iedere caravanplaats is een permanent, houten gebouwtje met sneeuwschop en soms een slee of skiscooter voor de deur. Het is nu erg rustig op het terrein en des te vreemder als ons wordt verteld dat door corona het keukengedeelte is gesloten. Aangezien er niemand is te zien en alles werkt maken we gewoon gebruik van de keuken.
De volgende dag veranderen de heuvels langzaam in bergen, we passeren twee passen en een skigebied dat er nu verlaten bij ligt. Er worden heel wat hoogtemeters getrotseerd en we trakteren onszelf op een warme lunch om energie aan te vullen.
Dat blijkt later een onverwacht goede keuze als de camping die we op zoeken gesloten is. We vinden er een kraan waar water uitkomt, zetten ons tentje op en maken het ons gemakkelijk met een broodmaaltijd. Op het terrein ernaast vinden we in een gloednieuw gebouwtje met toiletten, komt dat even goed uit!
’s Ochtends poedelt Ties zich wakker bij het waterpunt en Lilian neemt een duik in het meer. Klaar om naar Östersund te gaan. Wat een korte rit zou worden duurt uiteindelijk langer dan gedacht.
Een onverwacht duiveltje kruist ons fietspad als we vlak bij Östersund zijn en in een tel de achterband van Lilian plat staat. De dader is niet te missen, was de nagel in Denemarken al groot, deze overtreft alles: zolang als een pink heeft hij de band dubbel doorboord.
De nieuwe fietspomp krijgt eerder dan verwacht de kans om zich te bewijzen en slaagt hiervoor met glans.
Toch ontsnapt de lucht opnieuw, ondertussen krijgen we hulp aangeboden van een bewoner die nieuwsgierig komt kijken. Hij kan weinig meer doen dan wat we zelf kunnen maar komt dan met koffie en een emmer water aan, precies wat we wel kunnen gebruiken!
Als na honderd meter de band weer plat staat komen we er niet onderuit om de binnenband te vervangen.
Het kleine fietsersleed is weer geleden en zo fietsen we wat later dan gedacht Östersund binnen.
Morgen echt een rustdag!
