In de vroege ochtendmist op een tien meter afstand voor ons doemen twee jonge elandstieren op. Vanuit het niets zijn ze daar opeens, wij kijken bewonderend, zij eerder verwonderd om na enkele minuten weer te verdwijnen in de mist. Euforisch verdwijnen wij ook in de mist op weg naar de veerboot. Na duizenden kilometers door Zweden en Noorwegen te hebben gefietst waar we elanden verwachtten te zien kruisen ze eindelijk ons pad: HOERA!
Bij afvaart heeft de veerboot een technisch mankement, o jee, daar gaan we weer!?! Of niet … Gelukkig is het deze keer na tien minuten verholpen.
Het schip begint hehoorlijk te deinen, o jee, daar gaan we weer!?! Of niet … Als vanouds is er niets aan de hand en kijken we meewarig naar andere passagiers die wel door zeeziekte worden getroffen.
Was het bij ons dan misschien geen zeeziekte maar na drie dagen fietsloos te zijn geweest gewoon heimwee naar het fietsen?
En waren die elanden dan misschien zeelanden?
Wat een feest om weer op de fiets te zitten! En als dan ook de zon zich weer eens na lange tijd laat zien krijgen we nog een extra portie energie. We fietsen langzaam door de bewolking heen omhoog om weer in de zomer te belanden om vervolgens na een afdaling in een lange tunnel plots weer in een kleine, mistige, herfstige wereld terecht te komen.
Zo wisselen herfst en zomer elkaar dagelijks af of soms zelfs meerdere keren op een dag. Maar als de zon Noorwegen weer heeft gevonden pellen wij langzaam de laagjes kleding af alhoewel de lange mouwen en lange broekspijpen nog even blijven. Ondanks dat we ons in de tropen wanen is het slechts tien graden.
Als we op vrijdag in Tromsø bij de camping aankomen leveren wij de Orange Bag met uitleg af bij de receptie en brengen de Franse eigenaren op de hoogte. Helaas is onze post nog niet bezorgd … De volgende dag brengen we in het centrum van Tromsø door in hoopvolle verwachting of er vandaag post zal worden bezorgd voor ons.
Op zoek naar winterbroeken en muurkunst struinen we de stad af. Het centrum is een mix van oude houten gebouwen en huizen met met moderne maar niet altijd sfeervolle nieuwbouw. De ijskathedraal en brug zijn wel de twee blikvangers en altijd is het water van het fjord in de buurt.
Zonder winterbroeken maar met veel plaatjes van muurkunst lopen we sceptisch terug naar de camping. Voor Marion, van de receptie, zijn we inmiddels een bekend gezicht. Ze kijkt het stapeltje post na, helaas zit er niets voor ons bij maar voor de zekerheid werpt ze nog een blik in de brievenbus. Met een triomfantelijk gezicht overhandigt ze Ties de envelop: HOERA! De nieuwe simkaart zit erbij, mooi op tijd en dat betekent dat we morgen verder kunnen! We boeken meteen twee plaatsen op een boot van de Hurtigruten om het stuk van Tromsø naar Hammerfest te overbruggen.
We nemen afscheid van onze fietsgenoten die we de laatste dagen herhaaldelijk hebben ontmoet. Zoals we allen uit verschillende windrichtingen komen fietsen we in verschillende windrichtingen weer uiteen. Met warme herinneringen trekken wij verder voor de laatste honderden kilometers naar de Noordkaap!
